Tuin van Esther: deel 2
“Hé, we hebben buren, dat is effe wennen…” Na een winter vol klussen aan het huis met de twee schoorstenen én wonen in een stacaravan, kan er in de maartse zon weer aan de tuin gewerkt worden. Esther droomt van een diervriendelijke, duurzame tuin. Vorig jaar is het tuinontwerp getekend en de vijver gegraven. Een omvangrijke klus is het weghalen van de coniferen die al minstens dertig jaar langs het perceel staan. En die dag is dan toch echt aangebroken.
Coniferen verwijderd voor herstel van het cultureel groenerfgoed West-Brabant.
“Ze waren er zo uit”, vertelt Esther, de coniferen waren volledig uit hun krachten gegroeid en konden bij een flinke storm omgaan. Het was dan ook noodzakelijk dat ze verwijderd werden. Daarbij komt dat ze langs een landelijke weg staan in een landschap waar andere beplanting hoort. De provincie Noord-Brabant zorgde voor een deskundige beplantingslijst en een subsidie om de nieuwe groenstrook te realiseren. Maar eerst zorgen dat er geplant kan worden. Een graafmachine verwijdert in mum van tijd de rij en de grote hoop wordt de volgende dag fijngemaakt met een schredder.
De schredder heeft zijn werk gedaan. Foto: Esther
Egaliseren, nog ergens een paar taxussen verwijderen achter het huis in de schapenweide…en de wereld ziet er opeens totaal anders uit. De buren aan de overkant zijn ook blij. “Dit betekent voor hen een paar uur per dag eerder de zon”, zegt Esther. Ondertussen zitten alle passanten achterste voren op hun fiets, auto’s verminderen vaart. Het perceel is na 30 jaar opeens weer zichtbaar en te bekijken. Dat zal voorlopig nog wel even zo blijven…
Rondom uitzicht nu…
Aan het huis is een nieuw stuk gebouwd met ramen die aan beide kanten uitzicht bieden op de omringende tuin en landschap. Op de vensterbank tussen alle klusspullen staan de moestuinbakjes van de bekendste grootgrutter van dit land te ontkiemen. Voor eigen gebruik, want op school in de klas staan ook al potjes… Pascal en Esther zijn onvermoeibaar de winter doorgekomen al klussend en tijdelijk wonend in een stacaravan, die inmiddels het terrein is afgesleept.
Door het raam van de caravan met coniferen, foto Esther
Als ik midden in de winter via social media vraag of het vol te houden is, krijg ik een positief berichtje terug: “Ach het is best te doen, sinds eind september tot nu. Maar het niet weten wanneer het klaar is, maakt dat het lang duurt. Het was best bijzonder om tijdens de sneeuw in een caravan te zitten.” Over de tuin schrijft ze: “afgelopen dagen zit er een buizerd, ’s avonds hoor ik een uil en een paar weken geleden hadden we even een ijsvogeltje aan de vijver.” Ook de reiger is gesignaleerd, zijn pootafdrukken staan in het ondiepe gedeelte van de vijver. En dan is er nog een nieuwe bewoner: Poes. Ze is aan komen lopen en weet zeker dat ze hier blijft wonen. “Ik ben geen echt poezenmens, meer een hondenliefhebber”, zegt Esther, maar Poes mag blijven, krijgt inmiddels eten en hoort erbij. Ze laat zich dan ook van haar charmantste kant zien en vangt als tegenprestatie af en toe een muis.
Sommige katten kiezen hun eigen huis uit en er is toch ruimte zat…
In de lijst van de provincie voor de rand bevinden zich onder andere de volgende heesters en bomen: hondsroos, rode kornoelje, haagbeuk, sleedoorn, veldesdoorn, lijsterbes, mispel, vogelkers, twee kleinbladige lindes, totaal zo’n 530 stuks worden er geplant. Deze beplanting draagt bij aan herstel van het cultuurhistorisch landschap, dus als je in West-Brabant woont, dan weet je nu wat er hoort te groeien… Als er geplant gaat worden, keer ik terug naar Esther. De bedoeling is binnenkort. Voordeel is dat de kwekers van het benodigde groen om haar heen wonen. De lijntjes zijn kort! De volgende stap om het tuinontwerp te realiseren zijn het vogelbos en de fruitboomweide… Nog eenmaal een blik op de vijver, tot de volgende keer. Lees ook deel één van de tuin van Esther
Direct terug naar de homepage
