Mijn wereld is groen… hopelijk niet alleen op het internet

Stop de verstening en Groen maakt gelukkig Onder dit motto voert Iverna Zaalberg actie op facebook. Ik ontmoette haar in de tuinen van Appeltern. Ik ben het hardgrondig met haar eens. Stoppen met dat vol gooien van voor- en achtertuinen met grind, split en tegels. De milieueffecten zijn enorm: overvolle riolen, stijgende temperaturen en afname van de biodiversiteit. Iverna heeft haar bedrijf, een ontwerpbureau voor tuinen, Natuur bij huis genoemd. Dat vind ik een prachtige naam. Zou niet iedere tuin dat motto moeten hebben?

Kattenbakken en begraafplaatsen daar lijken voor- en achtertuinen op

Als ik langs de grind, split en tegelvoortuinen fiets, zingt er altijd in mijn hoofd een regel van een liedje: ik heb een huis met een tuintje gehuurd, in een hele gezellige buurt. De stop de verstening foto’s maken duidelijk dat versteende voortuinen niet gezellig te noemen zijn. Een pot met wat groene sprieten kan dat beeld niet redden… Buurten worden er ongezellig en grauw van.

Afgelopen zomer was ik in Delft, Breda en Haarlem. Ik kom ook regelmatig in Belgische steden, deze ogen extra grijs als het regent. Hoe dat komt, denk ik: omdat ze het fenomeen geveltuin missen, omdat er geen stokrozen groeien in miniscule reepjes grond en geen papavers in kieren. Gevels gaan over in stoepen zonder een greintje groen. Applaus voor de Nederlandse geveltuintjes.

Terwijl veel stadsbewoners alles op alles lijken te zetten om hun leefomgeving groener te maken, zie je in dorpen met voortuinen het tegenovergestelde gebeuren. Daar verdwijnen voortuinen om plaats te maken voor grindbakken en tegelparadijzen. Soms met twee strategisch geparkeerde keien er boven op, die overeen komen met de twee symmetrisch geplaatste vaasjes in de vensterbank.

(Deze foto is net als die bovenaan de pagina afkomstig van de facebookpagina Stop de Verstening)

Heel af en toe fiets ik langs een voortuin waar het split wordt weggeruimd en er weer planten verschijnen. Geluksmomentjes! Maar om in sporttermen te spreken. Het is 3-1 voor de tegelparadijzen. Groen is in, maar werkt ook hier Nimby? Not in my backyard? We willen de natuur in, fietsen, wandelen, wildplukken… worden het liefst begraven onder oude bomen met eeuwigheidswaarde, alleen niet dicht bij huis. Mogen we daar geen last hebben van onkruid, spinnen, mieren, slakken en mosgroei? Hebben we geen tijd voor een paar uur tuinieren per week in het groeiseizoen?  Wij, tuiniers, staan te popelen om weer aan de slag te gaan, want zo’n maand of drie per jaar, mág je bijna niets doen in je tuin. Blijven er nog maar negen over…

Buurjongens aan het werk om een groene speel en beleefplek te maken.

De grote vraag is, hoe bereiken wij, de groenmensen de rest? Hele kleine stapjes? Vorig jaar sprak ik Maarten van de Buurjongens die fraaie, diervriendelijke en duurzame schuttingen maken. Hij vertelde me dat kopers van zijn schutting, een jong gezin, niet begrepen dat vogels ook nog steeds insecten nodig hebben en niet alleen zaad op een voederplank en ook een boom, wat struiken om te schuilen. Dat je zo’n tuin dus anders moet inrichten. Een diervriendelijke schutting met voederplanken is niet genoeg. Ze stonden open voor zijn uitleg en gingen aan de slag.

Dat geeft hoop. Uitleg helpt. Daarom zijn al die mooie initiatieven, al die groepen op facebook die kennis en enthousiasme delen zo belangrijk. Hopelijk werkt het als een inktvlek die zich steeds verder verspreidt. Lieve groenvrienden, hou vol. Ik hoop echt dat ik over twintig jaar kan zeggen dat mijn wereld, dicht bij huis, groener is geworden en niet alleen op het internet. Door alle gezellige tuingroepen lijkt mijn wereld daar veel groener dan hij in werkelijkheid is. En dan bof ik nog, want ik heb veel groen in de straat, dankzij groene buren en overburen en het gemeentelijk groen wat we zelf onderhouden!

Inspiratie opdoen, kijk: