Alle eendjes zwemmen in het water… Een te natuurlijke vijver?! Tuinverhaal

Help, het zijn er twaaaaalf!

Het begon met een paar veertjes in de vijver. Ook leek de vijver wat troebeler. Ik was toen nog volop bezig om een biologisch evenwicht in de grote vijver achter in de tuin te krijgen. Dus helemaal verontrustend was dat dus niet. Mijn buurvrouw wist meer: “Heb jij gemerkt dat er regelmatig twee eenden in je vijver zwemmen?” -Zij kon dat zien vanuit haar zolderraam.- Nee, dus, maar de eigenaren van de veertjes waren meteen bekend. Ik ging er op letten en zodra ik de eenden zag, speerde ik de tuin in om ze weg te jagen. De buurman deed dat aan de andere kant van de haag ook, want daar zaten ze regelmatig in het gras. Het effect was dat ze opstegen en achter het hek weer landden op het akkerland van de boer. Dat schoot maar weinig op.

lekker snacken in de kleine vijver

De aanhouder wint

Ik hield vol, zij ook. Op internet bestudeerde ik het gedrag van de wilde eend. Daar las ik dat het mannetje de plek uitzoekt voor het nest. Als dat allemaal geregeld is, gaat hij ervan door. Ook bleek mijn natuurlijk ogende vijver een ideale plek, riet, water en akkerland voor het voedsel achter het hek. Logisch dat een eend een hek in een aangenaam landschap niet ziet als een grens. Het was duidelijk geen domme eend. Al snel werd wel duidelijk dat de vijver leed onder de dobberende eenden. Mijn precaire waterevenwicht kon de poepende eenden niet aan en het werd troebeler. Dat maakte mij vasthoudender. Al mijn inspanningen teniet laten doen door een woerd? No way. Dus op naar de winkel voor een groot net. Dat spande ik over de vijver. De eerste dagen zaten ze er toch steeds onder, ergens een gat vindend.

Terugkeer naar het nest, mama voorop.

Surprise

Nadat ik alle gaten gedicht had, leek de rust weer gekeerd. De woerd was verdwenen op zoek naar een andere plek. Mooi, opgelost. Genoeg andere mogelijkheden in de buurt was mijn gedachte. Een aantal weken later liep ik ’s morgens vroeg mijn tuin in. Lekker weer, heerlijk zo’n ochtendrondje door de tuin. Ik kijk naar de vijver, ik kijk nog eens, zie ik het goed? Slaap ik nog? Daar dobbert onder het net een eend in de vijver, met naast zich een vijftal kleine prulletjes. En floep, nog een te water, floep, nog een…. uiteindelijk tel ik er twaaaaaalf! Mama eend heeft weken onopgemerkt broedend in het riet onder het net gebivakkeerd. Ach, dan moet het maar. Ik heb het net verwijderd en het hele spul wandelde door de tuin, naar….. de andere kleine vijver. Om daar wat te snacken en weer terug. Hilarisch om te zien natuurlijk. Omdat we vervolgens op vakantie gingen, hebben we ze niet zien vertrekken. Helaas heeft een aantal kleintjes de tuin niet levend verlaten. Met het verlaten van de tuin naar het slootje er achter ging het mis.

Zo schattig, zo’n bolletje…

Een jaar later 

Maar hiermee is het verhaal niet klaar. Een jaar later begon het schouwspel opnieuw. Pa kwam met een nieuwe vrouw terug naar de plek waar hij een jaar eerder zijn toenmalige geliefde had achter gelaten. En het circus begon opnieuw.  Van de eendeninvasie de zomer ervoor, is het water niet meer hersteld die zomer en ook  een vis sneuvelde als gevolg van het eendengeweld. Om een goede vijver te hebben, hadden we de vijver helemaal leeg gehaald, vuil eruit geschept en opnieuw aangelegd. We hadden er heel hard aan gewerkt. Weer het net gespannen, maar wederom lieten ze zich niet verjagen.

Moederverdriet

Deze keer wist ik natuurlijk waar de verstopplek was. Dus kijken en ja hoor, eieren. Ik besloot de vogelopvang te bellen. Het idee was dat zij de eend met eieren konden komen ophalen. Dat verwachtte ik in ieder geval. Maar toen kwam het bericht dat ik de eieren moest weghalen. Na een avond nadenken, besloot ik dat het dan toch maar moest gebeuren. Nog steeds vind ik het vreselijk als ik eraan terug denk. De moedereend blies naar me toen ik het nest naderde. De zes eieren eruit gehaald, ze was vast nog niet klaar. Natuurlijk bleef ze nog een paar uur rondzoeken voor ze de tuin verliet. Volgens de vogelopvang zou ze een nieuw nest ergens anders maken en moest ik me niet schuldig voelen. Maar als moeder voelde ik mee met deze moedereend, het zal je maar gebeuren. Dat zoeken van haar voelde zo slecht.

Langs de vuilnisbakken op weg naar de andere kant van de tuin.

Vorig jaar verscheen de woerd opnieuw aan de horizon. Hij wist natuurlijk niet beter dan dat hij daar een vrouw had achtergelaten. Nu waren we goed voorbereid. Het net gespannen en hermetisch afgesloten. Na een paar keer bovenop het net geland te zijn, gaf hij het op en verdween met zijn geliefde op zoek naar een nieuwe plek. De eendenmaand nadert, we speuren de horizon af, zal hij komen, of is zijn nieuwe stekje veel beter?

Heerlijk uitrusten in de tuin.

Wil je reageren? Graag, scroll even door naar beneden. Wat zou jij gedaan hebben?