Hondstand, een minder bekend bolletje, wel een beetje geduld hebben maar de moeite waard…

Wat wil een mens nog meer. Een doos vol voorjaar uitpakken en planten op de dag die de boeken in zal gaan als de warmste 18 oktober ooit. Tenminste, sinds we meten, dat is nog geen 100 jaar, dus ook dit record is relatief. Een geweldige dag om te fietsen, een terrasje te bezoeken én bollen te planten. Het is een verbazingwekkende oktobermaand, eigenlijk een wonderbaarlijk jaar. Aangezien we de regen in augustus hebben overgeslagen door die weken in de tropen te zijn, lijkt het wat mij betreft alleen maar warm en mooi te zijn geweest sinds maart. In april stond het koolzaad schitterend te wezen in de Ardennen (zie foto hieronder) en vandaag reden we langs gele velden in de buurt van Apeldoorn.

Terwijl de bladeren rood kleuren, staan er nog steeds paardebloemen te bloeien in de weilanden. De geranium van vorig jaar is zo ongeveer in maart begonnen te bloeien en is nog niet gestopt. De vlinders fladderen nog steeds door de tuin. Nachtvorst? Tot op heden in 2014 nog niet gehad in West-Brabant. De ijsheiligen met pensioen? We zullen zien in 2015. Vooralsnog is er de komende veertien dagen nog steeds geen nachtvorst in zicht.

Een kleine tulp die verwilderd: little beauty. Dat lijkt me duidelijk.

Ik heb mezelf nieuwe bolletjes kado gedaan om uit te proberen. Sommige heb ik al en ga ik uitbreiden.  Andere ga ik uittesten. Alles wat ik aanschaf moet kunnen verwilderen en jaren met rust gelaten worden, natuurlijk ogen en biologisch verantwoord zijn. Zo’n doos met je bestellingen uitpakken, daar wordt een tuinier blij van. Henk Gerritsen schreef al in zijn boek ‘Spelen met de natuur’, dat grote tulpen absoluut niet in de border maar in een pot thuis horen. Ik snap die gedachte wel, ze zien er duidelijk gecultiveerd uit en je moet ze na de bloei er eigenlijk weer uithalen, bewaren en weer uitplanten. Zie ze maar ongeschonden tussen de vaste planten uit te halen. Dat gaat moeizaam, ze worden voor het gemak apart gezet en dat geeft dus niet het beoogde natuurlijke geheel. Dus zijn de kleine botanische tulpjes die in de grond kunnen blijven meer dan welkom. Ook destijds bij Henk Gerritsen.

Een bolgewas wat ik al zo’n 12 jaar braaf ieder jaar zie opkomen en terugkeren is de Erythronium, oftewel hondstand. Zo genaamd omdat het bolletje op de hoektanden van een hond lijkt. De hondstand wenst met rust gelaten te worden. Dat komt dus erg goed uit, want aan dat verlangen werk ik graag mee. Ze  verlangen schaduw of halfschaduw (maar ook een wat zonnige plek is mogelijk), humusrijke goed doorlatende grond. Goed doorlatend was mijn Woerdense rivierklei niet, maar desondanks, deed het bolletje het prima. Ik heb dan ook zonder voorkennis op dat gebied destijds de Pagoda aangeschaft. De best groeiende volgens de tuinboeken, met Amerikaanse voorouders. Nu staat de bol al negen jaar in Hoeven. Duidelijk geen arme zandgrond, want het gaat prima met het bolletje. Het begint met mooi blad, frisgroen, vervolgens komen de bloemen die eerst op klokjes lijken en zich vervolgens oprollen. Dan ontstaat de pagodevorm. Het kan soms even duren voor de bollen op gang komen, maar ze zijn de moeite van het wachten waard… Bloeit in april. Kan nog steeds geplant worden!

Verder lezen over bolletjes? Lees dan: https://www.groenjournalistiek.nl/tuinblog_bollen/