Winter, met een hoofdletter W…
Terwijl mijn tuinblad een paar dagen geleden op de deurmat plofte met een verhaal over wintergroen in de tuin en de kracht van structuur -altijd goed in januari zo’n onderwerp-, kwam er een vracht sneeuw naar beneden die mijn gestructureerde buxusbollen zowaar uiteen deed wijken. Niet alleen de buxus, ook de taxus, de conifeertjes, skimmia’s en de rhodo’s hingen plat, doorgezakt en uiteengevallen. Net als de vlinderstruiken… Niet eerder zulke hoeveelheden zware sneeuw gezien. Ingrijpen was noodzakelijk om blijvende schade aan mijn wintersilhouet te voorkomen. Schudden en harken….
Boerenkool met…. een zonnige zondagse winterdag.
In de voortuin veranderden ondertussen de gemeentelijke sierperen eerst in treurperen. Niet lang daarna gevolgd door scheurende takken in de straat. De sneeuwval hield de hele dag en avond aan. De volgende dag kwam de beloning: een fraai winterlandschap onder een strakblauwe hemel. Iets te laat voor een witte kerst maar daar maalde op zondag niemand om.
In plaats van hoge grassen nu in één klap weer een doorkijk naar het akkerland, het hek is weer in beeld.
Mijn tuin veranderde in één klap volledig in aanzien. Kon ik voor de sneeuwval nauwelijks de boerenkool achter het hek zien door de hoge grassen; net als de sierperen zijn deze in een klap neergezegen en er was uitzicht. Het kan verkeren. Een week voor deze sneeuwpret had ik me nog verwonderd over een lieveheersbeestje in de klimroos tegen het huis. Met 12 graden vond deze het blijkbaar nog geen tijd voor een winterslaap. Hopelijk heeft het tijdig een warme plek gevonden. Ook waren er nog steeds rozen in knop te vinden. Nu ijsrozen geworden. Ik heb snel de wintervoorraad voor de vogels aangevuld. Voordeel van zo’n sneeuwpak is dat de planten beschermd zijn tegen vorst.
omgetoverde rozen
De konijnen genoten met volle teugen. Ze gingen op sneeuwverkenning door de tuin. Eén van de twee dweilde over de vijver net als in Bambi. Gelukkig was het ijs dik genoeg om haar te dragen. Na een schitterende zonsondergang zat het wintersprookje er helaas weer op. De volgende dag zette de dooi in. Wat rest zijn fraaie plaatjes als herinnering aan die nét niet ijsdag en de enige échte West-Brabantse winterdag in 2014.
papaverzaaddoos met sneeuwhoed
Een wonderschone zonsondergang boven de boerenkool, op de voorgrond de resten van solidago met ijsresten…
