Delft, Wees Blij: terugblik op de opentuinendag Deel één

Bewapend met fototoestel en een goed humeur: want ‘Wees Blij’ zegt een Delftse muur midden in het centrum, startte ons kijkdagje. Eerst even zoeken welke Jan we moeten hebben: de Oude of de Nieuwe (Kerk), want daar staat de stand van Groei en Bloei Delft. Het Heilige geest Kerkhof, het klinkt wat sinister, maar het is geen kerkhof meer maar een straat hartje Delft. Vanwege het jubileum is ervoor gekozen om 23 tuinen in de binnenstad te openen en niet daarbuiten. Allen te belopen vanaf de Heilige Geest. We zagen er veertien en het was de moeite waard. Veertien tuinen, veertien verhalen. Niet alle tuinen waren gewone tuinen, het ging ook om een schooltuin en hofjes, waarvan er één normaal niet te bezoeken is.

 ‘Een piepklein gaatje kan genoeg zijn. Deze bijzondere stokroos met gevulde bloem is voor een deur gaan staan. En de bewoners hebben haar keuze gerespecteerd…’

Stokrozen, schone gracht, geveltuintjes

De binnenstad van Delft is natuurlijk een soort van openlucht museum. Wat vooral opvalt is dat niet alleen de tuinen en tuintjes maar ook de straten zelf de moeite waard zijn. Ze hebben het daar goed begrepen: tegel eruit, plantje erin. Het motto van de tuinweek 2014, geopend door prinses Beatrix, is zichtbaar langs de fraaie gevels: stokrozen, gewone rozen, potten en klimmers. Er is veel groen. Het was voor de eerste keer dat ik in een gracht keek en helder water zag en heel veel waterplanten. Wat een aangename verrassing. In het Nederlandse water in de stad zie je meestal helemaal niks. Hierover meer in deel twee. Nu eerst struinen door de tuinen.

Een meer dan 100 jaar oude eik. In vijftig jaar groter en dikker zien worden, dat moet prachtig zijn…

Binnentuin met oude bomen

De allereerste tuin was meteen een topper. Een grote binnentuin verscholen in de stad vol met oude grote bomen, met in het midden een bordertuin in de zon. Deze tuin moet je ervaren. De schoonheid komt op foto’s niet echt tot zijn recht. De ingang vinden we via een smal poortje, gangetje door, we passeren opgetaste oude steentjes en dan sta je opeens tussen de bomen in een tuin, die je van die omvang toch echt niet verwacht hartje Delft. De tuinvrouw heeft de tuin al 50 jaar in eigendom. Het was eerst een speelparadijs voor de kinderen. Dat moet een feest geweest, hutten bouwen van takken, bomen om in te klimmen. Een groene wildernis aldus de eigenaresse.

Kinderen worden groot en dus kwam er een tuinplan getekend door een tuinarchitect. Maar zegt de eigenaresse: “hij zal het nu nog nauwelijks herkennen”. Je hoeft niet met groene vingers geboren te worden. Dat bleek zaterdag wel. Ze kreeg gaandeweg steeds meer interesse in tuinieren en is steeds bezig geweest met aanpassingen om het háár tuin te maken. Al doende lerend. De oudste boom is waarschijnlijk een meer dan 100 jarige eik (mogelijk 1908), die ze groter en dikker heeft zien worden. Goed beschut zoals hier kun je kwetsbare bloemen planten zoals ridderspoor. Het is een heel experiment geweest de juiste planten en struiken te vinden. Overal dikke wortels natuurlijk van die prachtige bomen. Het kost moeite de tuin te verlaten. Het liefst zou je de poort sluiten, met een boek op een stoel neerploffen en de rust op je neer laten dalen. Ja, van zo’n tuin word je vanzelf Zen.

Toch maar weer op pad. De volgende tuin met het wauweffect is nog maar acht jaar oud. Ook hier is een tuinarchitect aan te pas gekomen. En dat is te zien. De tuin heeft een prachtige indeling. Bijzonder straatwerk en oude muren. Uit de uitleg blijkt dat deze muren heel wat zweetdruppels gekost hebben. Ze zijn afgebikt om ze weer in volle glorie zichtbaar te maken. De beplanting is zo gekozen dat de muren zichtbaar blijven en ook de kerktoren in de verte in beeld blijft. De beplanting is van een bijzondere harmonie qua kleuren. Veel planten lijken gekozen vanwege hun bladvormen en kleuren. Tussen de planten verstopt een trampoline en meer zichtbaar: kleurige kunstige objecten. Het meest in het oog springt een vreemde vogel. Het boekje met tuinbeschrijvingen verklapt dat er hulp is voor het tuinonderhoud. De tuin is in twee stukken verdeeld door een ijzeren pergola. Fraai gedaan.

Van achteren kijkend richting het huis. Vanaf een ligbed heb je dit uitzicht. De ijzeren constructie goed zichtbaar.

Geen straf: dit uitzicht.

Straatwerk springt in het oog in deze tuin.

De beplanting is zo gekozen dat de oude muren goed zichtbaar zijn.

Vreemde vogels…

Tot slot van deze aflevering een heel ander verhaal: huis en tuin staan te koop. We vinden de eigenaresse in haar tuintje, een sigaretje rokend, met haar kat. De tuin is niet groot, maar heeft heel duidelijk de handtekening van de eigenaresse: een tuin met een knipoog, overal grapjes. Als ik dat op merk, bevestigt ze mijn indrukken: “dat moet ook”, die humor dus. Creatief en eigenzinnig, deze Delftse dame. De kosten van het pand worden haar duidelijk te veel. Dat is de enige reden dat het te koop staat. En misschien ook wel omdat haar werkkamer een te mooi uitzicht heeft: op een gracht. “Ik doe niets meer met dat uitzicht op die badderende zwanen.”

Creatieve geest, originele en heel groene tuin.

Niet voor de poes…

Muur 1, er was er nog een….

Tot zover deel 1 van een dagje Delft. Vrijdag a.s. deel 2, meer tuintjes, op straat en hofjes. De Delfsblauwe muur bovenaan in dit blogbericht komt natuurlijk ook uit deze tuin.