Meidagen, A little Madness in the Spring

A little Madness in the Spring
Is wholesome even for the King.

Emily Dickinson (1830-1886)

Even een rondje door mijn tuin. ’s Morgens in mijn pyjama, kan mij het schelen, iedereen heeft zo zijn eigenaardigheden, of ’s avonds vlak voor het donker wordt. Het is leuk om te lezen hoeveel tuinliefhebbers ‘even’ dat rondje door hun tuin maken en daarvan intens gelukkig worden. Kijken of een favoriete plant al knoppen heeft, hoe het met de gezaaide eenjarigen is, en zitten er al vruchtjes in de druif? Soms betrap ik mezelf er op een praatje te houden met zo’n plant. Is dat het begin van het einde of gewoon heel normaal? Wat het antwoord ook is, het maakt me niet uit. En ik hoop dat het ook voor jullie geldt… a little madness.

Doe in je achtertuin vooral waar je zin in hebt. Of het nou je outfit is, je plantencombinatie of een bijzonder bouwwerk… Tuinieren is stoeien met de natuur op jouw geheel eigen wijze. Zelfs wijlen Henk Gerritsen (Dutch Wave) twijfelde over zijn buxuscreatie, was deze niet over de top? (mooiiiii!), maar het is een tuin, door jou gecreëerd en dat mag best jouw handtekening hebben, vind ik.

Henk Gerritsen, Prionatuinen in Schuinesloot, bron, oude website Henk Gerritsen via www.prionatuinen.nl

Sommige tuiniers lukt het om echt een pad in hun tuin aan te leggen waarover je ook werkelijk een rondje loopt. Ik loop een beetje heen en weer en wat zie ik? De rozen al vol in bloei, de alliums en irissen die prachtig zijn. Mijn Mexicaans Madeliefje heeft een tapijtje rondom het terras gemaakt. De eerste waterleliebloemen zijn er, ook vroeg, en een pioenroos (op schema).

Mexicaans Madeliefje vormt een rand langs het terras

Het wilde konijntje, wat al een paar weken in onze tuinen is, heeft zo’n beetje alle campanulaknoppen opgevreten. Wat is daar zo lekker aan? Bij mijn buurvrouw de rozen. Dan liever de campanula. Mijn nieuwe plantjes moesten het ook ontgelden. Ik heb plastic potten opengeknipt en als bescherming er om heen gezet. Er is maar één lathyrus opgekomen van mijn nieuwe zakje zaad en ‘ver over de datum zaad’ van dille lijkt het wel te gaan doen.

Rosa Iceberg heeft bezoek…

Mijn achtertuin ligt op het westen en door het ontbreken van bebouwing kun je heel goed de seizoenen volgen. De ondergaande zon gaat nu steeds meer naar rechts in mijn panorama. Ook een regenbui zie je vaak aankomen. Zit je zelf nog in het zonnetje kun je alvast de was gaan binnen halen, de dreigende luchten in de verte verraden wat komen gaat. Het open karakter is een absolute pré… maar heeft ook nadelen… De planten moeten bestand zijn tegen wind, want die komt ook door de ligging vol de tuin in. Ik heb mijn plantenkeuze daar op aangepast. Geen riddersporen dus bijvoorbeeld. Ik ben daar een groot voorstander van: je aanpassen aan het microklimaat in je tuin en je grondsoort. Echt, het voorkomt een hoop teleurstellingen. Belangrijk is de verleiding van een plant op een plaatje bij de kweker te weerstaan. Pas kopen als je weet of het bestand is tegen jouw omstandigheden en grondsoort. En ja, dat is niet altijd gemakkelijk. Ze kunnen o zo verleidelijk zijn.

Prachtige, maar kwetsbare riddersporen. In een Nijmeegse tuin. Afblijven als je veel wind in je tuin hebt zoals ik.

Het is ook wat kouder in het open stuk. Dezelfde lavendel bloeit in de beschutte voortuin een stuk eerder. Maar de kille oostenwind in de winter, die hebben we dan weer niet! Dan zitten we beschut.

Toen we hier net kwamen wonen, heb ik de eerste maanden voortdurend het gevoel gehad op een camping te verblijven. Dat vrije uitzicht. In Woerden keken we tegen een erg lelijke flat aan, die ik zoveel mogelijk had gecamoufleerd met bomen, maar het bleef natuurlijk een lelijk ding. En nog steeds, als we weer verrast worden door een mooie zonsondergang, of een spektakel van dreigende luchten geniet ik van de fijne ligging van de tuin. Als je een huis koopt, is misschien dit wel de belangrijkste reden: een keuken kun je aanpassen en met een minder perfecte indeling leer je leven, maar de ligging van een huis daarop heb je geen invloed, dat is een gegeven. Dus ben je op zoek naar een huis, vergeet de tegeltjes in de badkamer, laat de keuken los en kies voor een mooie ligging.

Het strijklicht van de ondergaande zon geeft zulke mooie plaatjes in de tuin. Nu de alliums, wat zijn dat toch een fantastische bollen. Ik werd er verliefd op in de voorjaarstuin van Ton ter Linden in Ruinen 1997 en het is mooi om te zien dat ze nu ook opduiken in plantsoenen en wie van de A12 Den Haag in rijdt, kan ze bewonderen in de smalle afscheiding tussen de rijstroken.

Avondlicht

Groentje tuin in de stad, een heel leuk blog over tuinieren in de stad, maakte hele mooie foto’s van zijn alliums… Laat hij nou ook bij ons op de FHJ (Fontys Hogeschool voor Journalistiek) hebben gezeten? Dat is natuurlijk een pré en daarom maak ik graag wat reclame voor zijn blog.

In augustus bloeit de Stipa Gigantea die fijntjes boven de border met zijn elegante bloeiwijze mooie strijklichtplaatjes levert. T.z.t. zet ik de foto’s op mijn blog.

Het tuinseizoen is nu echt losgebarsten en omdat het gisteren 22 mei de dag van de biodiversiteit was, een paar mooie biodiverse plaatjes van mijn tuin. En nu ik toch FHJ-ers onder jullie aandacht breng. Mijn collega Clement Tonnaer schrijft regelmatig over zijn ouderlijk huis met tuin in Limburg. Een beetje madness heeft hij wel. Zijn bitcherige tuin aldaar heelt zijn wonden, lees ik in zijn laatste post.  www.clemton.wordpress.com

Iris siberica, begonnen met een klein stukje van mijn Woerdense buurvrouw Marga

Dit pluisje aan de rand van de vijver herinnert aan de Zwitserse Alpen, een beekbedding hoog in de bergen vol vormde een zilverwit tapijt in de zon.

Witte allium

Deze waterlelie was er al, de naam weet ik niet, maar ze is prachtig.

Stuk border met vingerhoedskruid.